Epar.Od. Vlatos-Kameno Selinou 70
Vlatos 730 12
Greece
Vlatos Jazz presents Leonidas Lainakis
Leonidas Lainakis 26May ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΛΑΪΝΑΚΗΣ Ο Λεωνίδας Λαϊνάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1984. Από πολύ μικρός διδάχτηκε από τον πατέρα του και μελέτησε ποικίλα μουσικά ιδιώματα, και κυρίως εκείνα της κρητικής μουσικής. Είναι δεξιοτέχνης στο λαγούτο, στο μπουλγαρί και στο τρίχορδο μπουζούκι, διατηρώντας και εξελίσσοντας συγκεκριμένους, παλιούς τρόπους παιξίματος. Στη μουσική του παιδεία αλλά και στον τρόπο ζωής του συνέβαλαν οι φίλοι, δάσκαλοι και συνεργάτες του πατέρα του, «θρύλοι» της κρητικής και λαϊκής μουσικής, όπως ο Κώστας Παπαδάκης ή Ναύτης, ο Γιώργος Τσαγκαράκης (ή Τζιμάκης), ο Ιορδάνης Τσομίδης και πολλοί άλλοι αξιόλογοι μουσικοί όπως ο Λευτέρης Σαρτζετάκης. Συμμετείχε σε συναυλίες και παρουσιάσεις της κρητικής μουσικής, στο Μέγαρο Μουσικής (2002 και 2012), στο Λυκαβηττό, στο Θέατρο Πέτρας, σε Ωδεία, θέατρα και εκδηλώσεις κοινωνικού χαρακτήρα. Το 2004 δημιούργησε το δικό του μουσικό σχήμα, το οποίο ερμηνεύει ταμπαχανιώτικα, κισσαμίτικα συρτά, παραδοσιακή μουσική από την υπόλοιπη Κρήτη και την Ελλάδα και παλιά ρεμπέτικα και Σμυρναίικα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την διάσωση αναβίωση της οργανοποιίας του αυθεντικού μπουλγαριού με τον γνήσιο, και χαρακτηριστικό ήχο, καθώς και με την κατασκευή λαγούτου, μπουζουκιού και άλλων οργάνων. Έχοντας μελετήσει και αφομοιώσει τις γνώσεις, τις τεχνικές και τα μυστικά των παλιών οργανοποιών, κατασκευάζει ο ίδιος παραδοσιακά μουσικά όργανα, με πρωταρχικό του μέλημα τον ιδιαίτερο, φυσικό και ποιοτικό ήχο του κάθε οργάνου. Παράλληλα ασχολείται και με τη σύνθεση. Επένδυσε μουσικά το ντοκιμαντέρ του Θ. Παπαδουλάκη και της Νομαρχίας Χανίων για τον τουρισμό στην Κρήτη το 2007. Έγραψε πρωτότυπη μουσική για την ταινία «Περίσσιος», που παρουσιάζει την εργασία του Γιώργου Κουτρουμπά στη γλυπτική επί της πέτρας της Κρήτης. Επιμελήθηκε τη μουσική σε βίντεοπαρουσίαση της Καντάνου Ν. Χανίων στην επιτροπή της Ουνέσκο, για τις περιοχές σύμβολα ειρήνης. Το 2010 έλαβε μέρος στην πρώτη Μουσική Συνάντηση που έγινε στη Μυτιλήνη, «ΜΕΣΟΓΕΙΟΤΟΠΙΑ- Μουσική παράδοση της Μεσογείου», κάνοντας σεμινάριο στο λαγούτο, στο μπoυλγαρί και στο Χανιώτικο Συρτό. Διοργάνωσε στα Χανιά το μουσικό φεστιβάλ «Ροτόντα». Τον Φεβρουάριο του 2011 παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία τους χορούς της Κισσάμου στην Αμερική, στο FDF Festival του Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, ενώ παρουσίασε τα ταμπαχανιώτικα στο Σαν Φρανσίσκο και την Νέα Υόρκη. Λίγους μήνες αργότερα έλαβε μέρος με ταμπαχανιώτικα και χορούς των Χανίων στο φεστιβάλ «Κύπρια 2011». Το 2012 κυκλοφόρησε μαζί με τον πατέρα του και την αδερφή του το βιβλίο «Ταμπαχανιώτικα, Αστικά τραγούδια της Δυτικής Κρήτης», που είναι ο καρπός μιας πολυετούς έρευνας για τις ρίζες, την ιστορία και την καταγραφή των Ταμπαχανιώτικων τραγουδιών. Η έκδοση περιλαμβάνει και ένα δίσκο ακτίνας με 16 γνωστά και ανέκδοτα ταμπαχανιώτικα τραγούδια. Τον Οκτώβριο του 2016 παρουσίασε στην Πύλη Σαμπιονάρα έκθεση παραδοσιακών μουσικών οργάνων από τη συλλογή της οικογένειας Λαϊνάκη που τα παλιότερα χρονολογούνται από το 1600. Η έκθεση περιλάμβανε ποικίλα μουσικά όργανα, όπως λαούτο, μπουλγαρί, βιολί, λύρα, μπουζούκι, φιαμπόλια και ασκομαντούρα που είχε κατασκευάσει ο ίδιος ή παλιοί οργανοποιοί. Τον Αύγουστο του 2017 παρουσίασε μαζί με μαθητές του στην Ανατολική Τάφρο Χανίων τη μουσική συναυλία «Γενεών Ακούσματα». Ζει και εργάζεται στα Χανιά. Παράλληλα με τις άλλες μουσικές του δραστηριότητες και θέλοντας να διασώσει και να μεταδώσει την αυθεντική μουσική μας παράδοση, δραστηριοποιείται στη διδασκαλία της παραδοσιακής μουσικής και ποικίλων μουσικών οργάνων. Στο εργαστήρι του διδάσκει μπουλγαρί, λαγούτο, λαϊκή κιθάρα, κρητική, μαντολίνο, μπουζούκι, μπαγλαμά και τζουρά. Με αυτά τα τραγούδια μεγάλωσα, καθώς γίνονταν παρέες και γλέντια ατελείωτα με τον πατέρα μου, τον Ναύτη, τον Κουρκουμελή, τον Σαρημανόλη και τον Τζιμάκη που ερχόταν συχνά στο σπίτι μας και που μου έμαθαν πολλά για τη μουσική και το τραγούδι. Όσο ήμουν ακόμα παιδί πηγαίναμε συχνά στο Ρέθυμνο στου Φουσταλιέρη, όπου έπαιζαν με τις ώρες εκείνος και ο πατέρας μου, με δυο μπουλγαριά. Μέσα από όλα αυτά τα ακούσματα αφομοίωσα τον χαρακτηριστικό ήχο του μπουλγαριού και τις μελωδίες των ταμπαχανιώτικων. Ήταν τόσο μαγικά που ησύχαζα μέσα μου, μάθαινα να ακούω, να επικοινωνώ και να θέλω να μάθω μουσική. Σήμερα είναι δύσκολο να παίξεις στο κοινό κομμάτια που δεν είναι πολύ γνωστά. Ο κόσμος ζητάει τις επιτυχίες και αυτά που προβάλλονται στα ΜΜΕ. Όταν αρχίσαμε, με το σχήμα μας, να τα παρουσιάζουμε το 2004, αντιμετωπίσαμε διάφορες δυσκολίες τόσο από μέροςτου κοινού, που ζητούσε κομμάτια που δεν είχαν καμιά σχέση με το χρώμα και το ύφος της μουσικής αυτής, όσο και από τους επιχειρηματίες που μας έλεγαν «βγάλε και κάνα σουξεδάκι». Με την υπομονή και την επιμονή μας καταφέραμε να διατηρήσουμε το είδος και το ύφος αυτών των τραγουδιών, που είναι ατόφιο μέρος της δικής μας κουλτούρας. Μέσα σε λίγα χρόνια καταφέραμε να τα κάνουμε γνωστά στη νεολαία, η οποία στις μέρες μας βομβαρδίζεται από πολιτιστικά προϊόντα χαμηλής ποιότη.
